وقتی فردی می میرد صاحبان عزا با شیونهای خود همسایگان را خبر می كنند، سپس همگی جمع شده با صدای بلند برای خوبی های وی و نیز در جدایی او می نالند. اگر مرده زن باشد ، از پدر یا برادر وی اجازه می گیرند كه آیا در طایفه شوهر دفن گردد یا می خواهند او را به میان طایفه خودشان ببرند؟ اگر زن جوان باشد و بچه به دنیا نیاورده باشد معمولاً برای دفن به طایفه خودشان می برند.
ترکمن ها در زمان مرگ و حالت احتضار ملایی را بر بالین مریض حاضر می کنند که سوره ی یاسین بخواند. پس از مرگ، مرده را در داخل «اُی» غسل می دهند - امروزه در یکی از اتاق های خانه اش- و کفن می پوشانند و در وسیله ای چوبی شبیه برانکار (به جای تابوت) قرار می دهند و در مسجد محل - امروزه در مسجد جامع- نماز میت به جای می آورند. پس از آن، به صورت کاروانی از مشایعین در حالی که چاشو/ روسری ابریشمین بر روی جسد کشیده اند، به گورستان می برند و به خاک می سپارند. در مراسم نماز میت و خاکسپاری، زنان حق شرکت ندارند.
ترکمن ها، قبر را به گونه ای می كنند كه دارای دو قسمت باشد بدین معنی كه ابتدا قسمتی از زمین را به عمق یك متر در 2*5/1 متر می كنند و سپس ضلع غربی آن را مجدداً به اندازه انسان شروع به كندن می كنند و بعد حاضرین پارچه یا چارقد روی میت را برداشته روی قبر با دست نگه می دارند و مرده را به آرامی در محلی كه كنده اند قرار می دهند چادر به گونه ای حائل است كه آسمان و ناظرین بالائی هیچكدام قرار گرفتن مرده را نمی بینند. سر مرده را به سمت شمال و صورت را به سمت قبله قرار داده و در مقابل چشمان وی به دیوار قبر دعایی موسوم به «كوكرك دغا» (آیاتی از قرآن مجید) نوشته بر دیواره قبر می چسبانند به این اعتقاد هنگامی كه نكیر و منكر برای سؤال آمد چشمان مرده به آن دعا افتاده بتواند جواب دهد و روح متوفی را از آسیب ارواح خبیثه حفظ می کند.